's Ochtends breek ik mijn tent op en fiets voor de laatste keer naar het Klimduin.
Er is nu nóg meer duindrukte, met vooral hordes kleine kinderen.
De terrassen zitten nu helemaal bomvol, en zijn tot ver op het plein uitgedijd. Gelukkig heb ik daar bij het opbouwen op donderdag al rekening mee gehouden.
Iets na twaalven rijdt er ineens, tot mijn verbazing, een zeer grote en zeer opvallende gekleurde Amerikaan over mijn hinkelbaan.
Dat gebeurt overigens heel voorzichtig, en de bestuurder parkeert ook netjes op enige afstand van mijn plaksels.
De auto-kijkers gaan wel, al dan niet bewust, bovenop mijn hinkelbaan staan. Ik beschouw het maar als input voor mijn negeerders-analyse.
De kleuters en peuters trekken zich overigens maar weinig aan van de Amerikaan. Er moet een hinkel-ding onderzocht.
En een klein jongetje schopt tegen mijn posterbord omdat hij boos is op mama. Wat heeft het bord hem misdaan?
Even later arriveert mijn lief.
Ze blijft 20 minuten om foto´s te maken (en omdat ze me leuk vindt), en gaat dan weer op pad om de rest van SchoK te bekijken.
Ik benijd haar een beetje: ik heb gisteren en vandaag meteen om 11:00 uur wel een paar andere SchoK-locaties bezocht, maar veel waren het er niet, en het was altijd een beetje haastig. Terwijl er zoveel interessants/indringends/leuks/moois te zien is.
Niet lang na mijn lief vertrekt ook de automobiel weer. Ik ben er niet rouwig om: minder "doorgaand verkeer" over de hinkelbaan en dus meer hinkelaars.
Ik krijg een mini-Magnum van een groepje meisjes dat op een bankje aan de zijkant van het plein zit. Er zitten er zes in een doosje, en zij zijn met z'n vijven.
Even later verschijnt een oud-collega ten tonele. Hij is speciaal naar Schoorl gekomen om mijn Hinkeldicht te zien. Reclame maken heeft dus tóch zin...
Tegen vieren begint het afplakband zo her en der los te laten. Ik plak het wel weer vast, maar zowel de hinkelbaan als ik hebben het wel een beetje gehad: drie dagen op één plein is best lang.
Om half vijf gaat mijn lichtje zo'n beetje uit.
Ik begin mijn posterbord te demonteren zodat ik het alvast achterop mijn fiets kan binden, met nog wat gisteren opgehaalde muziekstandaards erbovenop. Alsof ik op de heenreis nog niet zwaarbepakt genoeg was...
Terwijl tijdens mijn afbreek- en oplaad-activiteiten de zon langzaam achter het duin zakt wordt er nog driftig doorgehinkeld, .
Om vijf uur stipt is het dan echt mooi geweest. Ik stap op mijn fietsje om iets te gaan eten en nog wat avondprogramma mee te maken.
De hinkelbaan zelf laat ik, in overleg met de organisatie, gewoon liggen.
De kinderschare op het plein is intussen vervangen door een groep mensen van een iets hogere leeftijd.
Door naar de poëtische productie