Na een gezellige opening en een fijne kampeernacht kom ik weer fris en fruitig bij het Klimduin aan. Tijd voor de laatste kleinigheden.
Ik schroef mijn, nog steeds in vier vervoerbare delen uiteenliggende, posterbord weer tot één geheel, plak er een handleiding op en klap mijn stoeltje uit.
Terwijl ik daarmee bezig ben komt één van de buren even kijken. Ik vraag of hij vanuit zijn, lekker hooggelegen, balkon een foto wil maken van mijn Hinkeldicht, en die vervolgens naar me mailen. "Ik weet niet hoe dat mailen werkt", zegt hij, "maar mijn vrouw wel; doe straks even een briefje bij ons in de bus, en dan komt het goed."
Zo gezegd, zo gedaan. Briefje in de bus, en even lekker onderuit op mijn stoeltje. Wachten tot het 11:00 uur was, en de SchoK-dag officieel zou beginnen.
Terwijl ik daar zo mijn zonden aan het overdenken ben komt er een vrouw langs. "Heb jij dat briefje in onze bus gedaan?", vraagt ze. "Ja", antwoord ik. "Dan heb ik hier een foto voor je. Ik heb 'm meteen maar voor je laten afdrukken." Ik krijg een envelopje met daarin een fraaie vastlegging van een wel zeer relaxt moment overhandigd.
Ik ben eigenlijk wel een beetje stil van zo'n lief gebaar.
Door naar de eerste hinkeldichters